De Filipijnen zijn vet! Ok, ik ben natuurlijk alleen nog maar op Palawan geweest, maar hier is het in elk geval heel cool. Chaotisch zoals Azië kan zijn, lieve mensen en zoooooveel kindjes! Het is in de Filipijnen niet toegestaan om te scheiden, maar ik vraag me af of er misschien net zo'n soort regel bestaat voor anticonceptie. Alle vrouwen, jong en oud lijken babies te hebben! Hoe dan ook, ik heb het hier erg naar m'n zin.
Na ruim 36 uur onderweg te zijn geweest kwam ik op 17 januari, 10uur plaatselijke tijd, eindelijk aan op het mini vliegveldje dat toen al in de brandende zon lag. Het feit dat ik me in m'n eerste busritje naar m'n slaapplek gigantisch heb laten afzetten wijd ik compleet aan dat slaapgebrek en tsja, wat maakt het uiteindelijk nou uit of je omgerekend €0,80 of €3,20 voor een taxiritje van een kwartier betaald? De rest van die dag was verder sowieso goedkoop omdat ik die vooral slapend heb doorgebracht. Oordoppen vereist, want er scharrelden 6 bronstige hanen onder m'n raam. Na een dutje van 3 uurtjes hoorde ik m'n wekker dus ook niet en toen ik wakker werd was het buiten al donker. Helemaal niets van Puerto Princessa gezien dus.
Maargoed, daar kwam ik ook niet voor, dus op naar de tropische stranden! Na 5 uur in een te klein, te vol busje over een hier en daar verharde weg kwam ik aan in El Nido, het noordelijkste stadje van het eiland. Alleen stroom tussen 6u 's avonds en 2u 's nachts, groene bergen, palmbomen aan witte stranden en en heel veel banka's( de typische bootjes die ze hier hebben met aan weerskanten drijvers van bamboe).
Hier ben ik 5 dagen geweest. Ik ontmoette er Nicolien en haar vriendin Brechtje die bij haar op bezoek was. Nicolien haar vriend Eric is Filipijns en heeft een bedrijfje dat island hopping tours door de naast El Nido gelegen Bacuit archipel organiseert. De dag na m'n aankomst werd Erics nieuwe banka ingewijd en ik mocht mee. De familie had die ochtend vroeg een varken geslacht en dat gewikkeld in palmbladeren in een grote soort emmer gestopt, er stak alleen nog een oor uit. Met familie en varken aan boord verlieten we El Nido en voeren we de archipel in. Een deel van de familie werd gedropt op het eerste eiland waar we aanlegden, zij begonnen het varken vast klaar te maken, terwijl de rest verder ging eiland hoppen. Van de ene lagune naar de andere, gezwommen in het blauwste water, door openingen in rotsen, in grotten, erg mooi allemaal. En toen natuurlijk dat varken! Opa ging het met een mes van serieuze proporties te lijf en toen werd weer eens duidelijk dat eten met je handen toch eigenlijk het lekkerst is. Het varken met botten en huid en al verorberd, alleen de in bloed gekookte darmen heb ik aan me voorbij laten gaan.
Een paar dagen later ben ik er nog een keer met hen op uit gegaan, dit keer om na het island hoppen op een echt expeditie Robinson eiland te blijven kamperen. Heel leuk, tentje op het strand en back to basic, al hoefde ik m'n vuur-maak-skills of vistalent niet te benutten, daar werd allemaal voor gezorgd.
Na 5 dagen had ik wel genoeg van El Nido en dan vooral de karaoke overlast. Karaoke is hier namelijk serious business waar men zich met hart en ziel in stort, en elkaar uitlachen wordt dan ook niet gewaardeerd. Al had ik die neiging ook niet toen ik om half zes 's ochtends m'n bed werd uit gebruld. Eerder iets met uitschelden.
Hoe dan ook, terug naar het zuiden in een busje terug richting Puerto met als missie om bij de afslag naar Port Barton, m'n volgende bestemming, uit te stappen om over te stappen. Na een heel onduidelijk gesprek met de buschauffeur (blijkbaar zijn er meerdere San José terminals, junctions en whatever), rolde ik op het goede kruispunt uit het busje. Vanaf daar nog 22 km en de bus komt over ongeveer een uur. Ok. Na bijna 2 uur wachten werd m'n geduld beloond met een prachtige jeepney, compleet met mensen op het dak en alles. Na een uurtje rijden kwamen we toen aan in Port Barton en daar was het paradijs. Een heel klein dorpje om een baai, geen mensen die je iets proberen aan te smeren, alleen maar schoolkindjes die je gedag zeggen en rondscharrelende honden, katten, kippen en varkens.
Toen ik net goed en wel een slaapplek had vroeg m'n buurman of ik mee wilde op 'bee-hunt'. Eeh.... Ok! Dus voor ik het wist was ik mee met de BBOT, de Bad Boys On Tour. Quentin een 51-jarige man uit Groot-Brittannië, tevens hobby imker, Simon een 40-jarige collega van de andere 2 uit Maleisië en Thierry, ook een Brit die denk ik al wel 70 was, met een bijzondere voorliefde voor Aziatische vrouwen. Een mooi trio dus. Voor ik het wist zat ik in een banka. Ik verwachtte een boottochtje van een minuut of 10 maar het duurde uiteindelijk 3 kwartier voordat we het eiland bereikten met daarop de jungle waar de zeldzame bijen gespot waren. Na eerst door een stuk mangrove te hebben gevaren en we een stuk de jungle in waren gelopen achter de gids aan kwamen we bij het eerste nest. En Bloody Hell, het was die zeldzame soort! Quentin helemaal door het dolle heen. Maar dit was niet alles, dieper het oerwoud in hing nóg een nest. Dus wij die kant op. Eenmaal aangekomen moesten we op een afstandje blijven kijken en klom de gids met een machete en stukken in de fik gestoken kokosnoot om de bijen met de rook te verjagen, de boom in. Hij sneed het nest van de tak en z'n hulpje ving het op. Nest in stukken gesneden en smullen maar. Eeh wat? Kan ik dit eten? Ja dus. En superlekker echt!! Dus high van de sugar rush terug naar de boot om nog voor het donker weer in Port Barton terug te zijn, terwijl de bad boys superlatieven tekort kwamen: 'what an extraordinary day! Such an amazing experience! Oh I can die happy now'.
En dat was eigenlijk het enige wat ik in Port Barton beleefd heb. Een dorpje met elektriciteit tussen 18u en middernacht heeft nu eenmaal geen bruisend nachtleven ofzo ;). Maar ondanks dat was het er geweldig, het mooiste strand ooit en de meest relaxte sfeer. Maar ook daar moest ik na een paar dagen weg want ik heb een vlucht te halen naar Manilla de 30e en ik wilde nog meer dingen zien. Zoals de underground river in Sabang, 1 van de 7 nieuwe wereldwonderen. Een grottencomplex van 8km lang waar je met een bootje 1.5km maar binnen kan. In een polonaise van bootjes dat wel, en met een gids die ingestudeerde grappen maakt waar iedereen ongemakkelijk uit beleefdheid maar wat om gniffelt. Uiteindelijk duurt de hele onderneming nog geen uur en was de aap die we tijdens het wachten uit de boom zagen komen misschien nog wel het leukst. Het is nou eenmaal iets wat je niet kunt overslaan als je er toch bent.
Verder valt er in Sabang niets te beleven behalve zonnen en zwemmen, heel erg prima dus. Inmiddels ben ik bijna bruin en is er op een of andere is allee zanderig, maar I guess dat dat hoort bij het eilandleven waar ik naar op zoek was.
Inmiddels ben ik terug in Puerto, dit keer in een veeeeeeel relaxter hostel dan in m'n eerste nacht, compleet met chill-tuin en stapelbedden. Alleen aan het koude douchen kan ik nog niet echt wennen, sterker nog het lijkt alleen maar verschrikkelijker te worden. Maar ok. Vandaag ben ik met een van m'n kamergenoten naar Iwahig prison and penal farm geweest, een gevangenis zonder muren. Gevangenen die het grootste deel van hun straf al met goed gedrag gebben uitgezeten in gewone gevangenissen kunnen hier geplaatst worden. En na verloop van tijd kunnen ze zelfs een huis op het terrein bouwen en er met hun gezin gaan wonen.
Er zijn drie categorieën, de minimum, medium en maximum. Wie net nieuw is is maximum en met verloop van tijd kan je minimum worden en steeds meer vrijheden krijgen. Ze slijten hun dagen met het maken van souvenirs die ze verkopen en blijkbaar ook met het instuderen van dansjes, want voordat ik het wist werd ik door 6 inmates de geïmproviseerde dansvloer opgesleurd en knalde gangnam style uit de speakers. Hilarisch, vooral voor de toeschouwers. Buiten werden we aangesproken door Joël, aan z'n bruine t-shirt konden we zien dat hij een minimum prisoner was. Hij leidde ons rond en vertelde vanalles, dat hij al 20 jaar vast zat, waarvan 7 daar, over het werk dat ze daar deden en hoe blij ze met alle bezoekers waren, maar over z'n misdaad had hij het niet. Totdat we bij de kerk aankwamen, daarbinnen heeft hij ons even een wijze levensles geleerd, dat je nooit impulsief moet handelen wanneer iemand je beledigt. Want voor je het weet besluip je hem van achter met je geslepen mes en steek je hen 2 keer in z'n hals. Ok.
Verder was het een aardige man met een collectie van vrouwen en meisjes in z'n telefoon die hij allemaal had rondgeleid. Ondanks z'n goeie gedrag waren we blij dat we samen waren ;).
Joël bracht ons naar de bushalte waar hopelijk een busje oid langs zou komen.
Het openbaar vervoer naar de kolonie is namelijk geen probleem, maar om terug de stad in te komen is lastiger. Gelukkig bood iemand die bij z'n vriend op bezoek was geweest ons na een half uur wachten op niks een lift aan. En we waren behoorlijk wanhopig, waardoor ik de plechtige belofte die ik mezelf in India had gedaan om NOOIT meer met z'n drieën op een scooter te gaan zitten wel moest breken. Na ruim een half uur krampachtig m'n voeten omhoog te hebben gehouden om te voorkomen dat ik tenen zou verliezen waren we (gratis jeueujjh!) terug in Puerto.
En morgen vlieg ik naar Manilla waar ik vrijdag in China Town Chinees nieuwjaar hoop te vieren. En maandag vlieg ik dan via Bangkok naar Chiang Mai. Jammer om weg te gaan uit de Filipijnen, ik heb nog maar een piepklein stukje van het land gezien en dat was geweldig. Dus zoals Arnold al zei: I'll be back!